Από το τρόλεϊ 12... στον ματωμένο Σαρωνικό!

Τα λόγια στερεύουν, το στομάχι "σφίγγει" και το πληκτρολόγιο κάνει λίγο πιο εύκολη την δουλειά στο να αποτυπωθούν οι σκέψεις που ακολουθούν τις αποκρουστικές, απάνθρωπες εικόνες που είδαμε να λαμβάνουν χώρα στο λιμάνι του Πειραιά.

Πόρτο Λεόνε αποκαλούν τον Πειραιά, ελέω του αγάλματος με τον λέοντα που κοσμεί τον κεντρικό λιμένα του μεγαλύτερου λιμανιού - όχι μόνο - των Βαλκανίων, αλλά και ολόκληρης της Μεσογείου. Από τον περιβάλλοντα χώρο λοιπόν, διέρρευσε βίντεο που κάνει το γύρο της Ευρώπης με δύο σκουπίδια που αποκαλούνται ναυτικοί να σπρώχνουν σαν ζώο (όχι ότι δικαιολογείται να πετάξει κανείς ζωντανό), τον 36χρονο Αντώνη στην θάλασσα του Σαρωνικού. 

Η συνέχεια γνωστή... Ακόμη μία μέρα στην "ομορφότερη" χώρα της υφηλίου που συνοδεύεται με ακόμη μία εθνική τραγωδία, η οποία ανοίγει τον "ασκό του Αιόλου" αναφορικά με ένα σωρό παθογένειες του τόπου μας. Για το συμβάν αυτό καθ' αυτό τι να πρωτοσχολιάσω και τι αξία έχει; Tι αξία έχει να συζητάμε για το αν ο δολοφονημένος επιβάτης είχε (που μάλλον είχε) εισιτήριο ή όχι; 

Πραγματικά όσο περνάει ο καιρός, οι μήνες και τα χρόνια πιστεύω ότι πλέον στην Ελλάδα γεννιούνται άνθρωποι οι οποίοι ποτίζονται με μίσος, πλην του γεγονότος ότι η παιδεία των συμπολιτών μας βρίσκεται στον πάτο. Και πλέον είναι δεδομένο ότι δημοσιογράφοι, πολιτικοί και ψηφοφόροι βρίσκονται εκτός πραγματικότητας, διαθέτουν νοσηρά μυαλά, ακόμη και όταν καλούνται να τοποθετηθούν για ένα δυστύχημα που δεν επισύρει πολιτικό κόστος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο "κύριος" Βαρβιτσιώτης (υπ. Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής), ο οποίος στην επίσημη τοποθέτηση του εξίσωσε τον πόνο της οικογένειας του εκλιπόντα με αυτές των θυτών. «Θεωρώ ότι σήμερα υπάρχουν αυτοί που θρηνούν τον αδικοχαμένο και υπάρχουν και αυτοί που θρηνούν για αυτούς που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους, να φέρουν ένα μεροκάματο, και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι για δολοφονία», ανέφερε... και τα συμπεράσματα είναι όλα δικά σας!

Προηγήθηκαν φυσικά τα "τέρατα" που ξεστόμισε η δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ, Ιωάννα Μάνδρου, στην οποία έκανε εντύπωση η συμπεριφορά των υπαλλήλων του πλοίου, οι οποίοι σύμφωνα με την κρίση της θα μπορούσαν απλώς να... «...πλακώσουν το θύμα στις κλωτσιές».

Για όσους δεν θυμούνται, το περιστατικό αυτό ξύπνησε μνήμες από το τραγικό τέλος του Θανάση Καναούτη. Πρόκειται για τον τότε 19χρονο νεαρό επιβάτη τρόλεϊ, ο οποίος βρέθηκε χωρίς εισιτήριο με αποτέλεσμα να δεχθεί λεκτικό bullying και εν συνεχεία σωματική βία από ελεγκτή. Η συνέχεια τον βρήκε εκτός του μέσου, με αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του από την ταχύτητα του οχήματος. Τότε δεν υπήρχε βίντεο... μονάχα αυτόπτες μάρτυρες.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η μισανθρωπιά και η έλλειψη κοινωνικού αισθήματος αποτελεί εθνικό μας χόμπι. Το ίδιο ισχύει και για την ανάγκη υπεράσπισης δολοφόνων, όχι μόνο από δημόσια πρόσωπα, αλλά και από απλούς πολίτες, οι οποίοι έχουν σιχαθεί τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους. Ότι και να πει κανείς είναι λίγο, δεν υπάρχει επίλογος... έχω σιχαθεί!