Τι πραγματικά συμβαίνει στην Λάρισα;

Λάρισα, Θεσσαλία, ώρα μηδέν. Οι καταστροφικές πλημμύρες έσπειραν "μαυρίλα" στον κάμπο και πέραν των ανείπωτων ζημιών που έχουν προκληθεί, έχουν φέρει ξανά στην επιφάνεια κοινωνικά φαινόμενα που χρίζουν μελέτης. Κοπιάστε.

Από επιλογή, ενώ δεν χάνω ευκαιρία (τρομάρα μου) να γράψω για το κάθε τι κακό που συμβαίνει στον τόπο μας, θέλησα να μην διαβάσετε το -μακρύ και το κοντό μου- αναφορικά με τις βιβλικές καταστροφές που έλαβαν χώρα στον θεσσαλικό κάμπο. Προς σεβασμό στους συνανθρώπους μας οι οποίοι ταλανίζονται από τις καταστροφές και όντας ανήμπορος να εσωτερικεύσω τις εικόνες που είδα και βίωσα, στην πόλη την οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Τα χθεσινόαπογευματινά (10/09) ωστόσο γεγονότα μου προκάλεσαν ξανά την οργή, καθώς τα επεισόδια που έλαβαν χώρα έξω από την Περιφέρεια Θεσσαλίας υπενθύμισαν για ακόμη μία φορά τι πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα του 2023. Θα φτάσω όμως και εκεί... σήμερα (11/09) δεν θα αποδώσω πολιτικές ευθύνες, άλλωστε αυτές τις γνωρίζουν άπαντες πλέον, αλλά θα αναλωθώ στο κοινωνικό κομμάτι της υπόθεσης.

Όπως μπορεί να διακρίνατε στο εξώφυλλο του κειμένου, υπάρχουν τα λογότυπα φορέων οι οποίοι βοήθησαν με την ψυχή τους για να αποκατασταθούν ζημιές, αλλά προπάντων για να σωθούν ανθρώπινες ψυχές (όπως και αυτές των ζώων). Και επειδή η ιστορία γράφεται από τους παρόντες, αναφέρομαι στο ΚΚΕ, στον Ρουβίκωνα, στην Κατάληψη Ντουγρού, στους Monsters, στην Θυρά 1, στον Άλλο Άνθρωπο, στον Σύλλογο Φοιτητών Λάρισας και στον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο. Φυσικά δεν υπάρχουν μόνο αυτοί, καθώς η αρωγή ήταν πολύπλευρη, ενώ συνεισφορά προήλθε και από τεράστια μερίδα απλών πολιτών οι οποίοι είτε σε ατομικό επίπεδο είτε μέσω του Δήμου "φώναξαν" δυναμικό παρών.

Γίνεται λοιπόν ευδιάκριτο ότι πολλοί εξ αυτών αποτελούν μέλη συλλογικοτήτων, οι οποίες αποτελούν διαχρονικά τα "μαύρα πρόβατα" της άριστης, ελληνικής κοινωνίας, ωστόσο βρέθηκαν ξανά στην πρώτη γραμμή, θυσιάζοντας χρόνο, χρήματα και ενέργεια για να σταθούν στο πλευρό αυτών που τους χρειάστηκαν. Πρόκειται για άτομα της αριστεράς, του αναρχικού χώρου και του οπαδικού κινήματος, παιδιά ενός άλλου Θεού, οι οποίοι στην χώρα μας αποτελούν "επικηρυγμένα" πρόσωπα. 

Στην αντίπερα όχθη, οι "πατριώτες" των Σπαρτιατών, πρώην Ελλήνων, πρώην Χρυσής Αυγής, η εκκλησία, αλλά και επιφανείς πολίτες από το τοπικό και το πανελλαδικό γίγνεσθαι, ήταν για ακόμη μία φορά απόντες. Όχι όμως και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης όπου έδωσαν βροντερό παρόν, είτε εκφράζοντας την αγανάκτηση τους, είτε μέσω δακρύβρεχτων μηνυμάτων. 

Eπιστρέφω από εκεί που το έπιασα και τις "ομορφιές" που έλαβαν χώρα στην συνοικία Αβέρωφ κατά την διάρκεια της έλευσης του πρωθυπουργού. Από το μεσημέρι λοιπόν είχε γίνει λαϊκό κάλεσμα στην εν λόγω περιοχή με στόχο την διαμαρτυρία απέναντι στα πολιτικά πρόσωπα για τα όσα συνέβησαν και συνεχίζουν συμβαίνουν στη Λάρισα. Νέα - γεμάτο προβληματισμούς - παιδιά, συγκεντρώθηκαν για να αποδοκιμάσουν όσους θα εμφανιζόντουσαν στην Περιφέρεια, βρίσκοντας όμως απέναντι τους ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.

«Θα μπούμε μέσα στον κόσμο. Θα σπάσουν αυτοί. Και τίποτα να μην πέσει, ξύλο θα πέσει, εντάξει;». Αυτή ήταν η εντολή που δόθηκε στα "όργανα καταστολής", για να ακολουθήσουν οι εικόνες που είδε ολόκληρο το πανελλήνιο με πλήθος δακρυγόνων να προκαλεί δάκρυα και να σκίζει το δέρμα όσων βρέθηκαν παρόντες στο εν λόγω σκηνικό.

Για ακόμη μία φορά την πληρώνουν αυτοί που μάχονται και ελπίζουν για ένα καλύτερο αύριο στην... ίσως πιο σάπια χώρα του πλανήτη που προσπαθεί με το ζόρι να τους αποβάλλει. Η αστυνομία δεν επιτέθηκε σε ταραχοποιούς. Επιτέθηκε σε όσους εδώ και τρεις μέρες είναι παρόντες ολημερίς και οληνυχτίς στον αγώνα για να σωθεί η πόλη τους. Στους εθελοντές. Και αυτό θα ταράσσει για πάντα τις συνείδηση των θυτών, αν υπάρχει πλέον αυτή στο γεμάτο μίσος κεφάλι τους.

Στο μυαλό μου γυρίζουν πολλές σκέψεις, δεν ξέρω πλέον τι είναι σωστό ή όχι να γράψω... Από την μία, με όλον τον σεβασμό και την συμπόνια στους πληγέντες, που ούτε στο ελάχιστο δεν είμαι σε θέση να νιώσω τον πόνο τους, διότι από τύχη δεν ήμουν ανάμεσα σε αυτούς, νιώθω ένα αίσθημα περηφάνιας. Ένιωσα και νιώθω ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα στον τόπο μας, καθώς οι συμπολίτες μου φρόντισαν να συμβεί αυτό. Φρόντισαν να υπενθυμίσουν ότι οι έννοιες αλληλεγγύη και συλλογικότητα δεν έχουν εξαλειφθεί πλήρως από την Ελλάδα. Έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν τον δρόμο για ένα καλύτερο αύριο.

Από την άλλη η ανύπαρκτη βοήθεια από το ελληνικό κράτος και την περιφέρεια επιβεβαιώνουν για ακόμη μία φορά ότι βρισκόμαστε στο έλεος ενός ανύπαρκτου Θεού. Ότι η ανθρώπινη ζωή δεν μετράει, ιδιαίτερα όταν υπάρχει πολιτικό (και κατ' επέκταση προσωπικό) κόστος. Στην Λάρισα τα λουλούδια θα "φυτρώσουν" μέσα από την λάσπη. Οι νίκες θα 'ρθουν από τους αγώνες μας.