Τη θλίψη ακολούθησε οργή και ακόμη ζητάμε δικαιοσύνη (Τέμπη 2024)

Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από τη νύχτα που η Ελλάδα έκλαψε τα παιδιά της... από το τρένο του τρόμου το οποίο οδήγησε στην πιο στυγνή μαζική δολοφονία στη σύγχρονη εγχώρια ιστορία. Ακόμη να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Ξημερώματα, Αθήνα, 12 μήνες πίσω... Κάπου στον καναπέ του σαλονιού μου, στο Νέο Κόσμο και αρκετά μακριά από την κοιλάδα των Τεμπών, διάβαζα τους πρώτους τίτλους για μία σύγκρουση τρένων. Μέχρι εκείνο το σημείο κυριαρχούσε άγνοια. Τα πρώτα μηνύματα ξεκίνησαν στις ομαδικές συνομιλίες και άπαντες προσπαθούσαμε να γίνουμε ρεπόρτερ ώστε να αντλήσουμε πληροφορίες για το τι έχει συμβεί.

Μόλις ξεπρόβαλαν οι πρώτες ειδήσεις για νεκρούς, ξεκίνησε και ο εφιάλτης. Θυμάμαι τον εαυτό μου - και εικάζω χιλιάδων ακόμη ανθρώπων - να τον συνεπαίρνουν δάκρυα. Ένα μαύρο σύννεφο σκέπασε ολόκληρη την χώρα και αυτό το αναπάντεχο συναίσθημα κυριάρχησε στις ψυχές (σχεδόν) όλων. Να, αυτό, αυτό που αισθάνεσαι όταν βγαίνεις από μία μακροχρόνια σχέση, όταν χάνεις ένα συγγενικό σου πρόσωπο, εκείνο που καταλαβαίνεις ότι κάτι που έχασες δε γυρίζει πίσω.

Διότι η πλειοψηφία των ψυχών που χάθηκαν ήταν άτομα σαν εμένα, νέα παιδιά γεμάτα όνειρα, τα οποία σπούδαζαν ή εργαζόταν μακριά από τον τόπο τους. Όχι πως αν επρόκειτο για μεσήλικες ή ηλικιωμένους, οι οποίοι ήταν και αυτοί παρόντες, θα είχε λιγότερο αξία... Απλά το feel είναι αισχρό.

Όπως αισχρή είναι και η κοινωνία στην οποία έτυχε να μεγαλώσουμε, με βασιλιάδες στους θρόνους τους μερικούς υπανθρώπους οι οποίοι δρουν εγκληματικά στον βωμό της προσωπικής τους ευημερίας. Άπαντες περιμέναμε ότι η δολοφονία 57 ατόμων από κρατική αμέλεια, θα οδηγήσει επιτέλους στην απόδοση δικαιοσύνης, γεγονός που μέχρι τότε είδαμε να μη συμβαίνει σε άλλα γεγονότα όπως π.χ. στο Μάτι ή στην υπόθεση Άλκη Καμπανού.

Ίσως ήταν η ώρα να "θυσιαστούν" (που μακάρι να μη συνέβαινε ποτέ αυτό), οι ψυχές των άτυχων, ώστε να αλλάξει το τοπίο και να αλλάξουμε σελίδα προς μία καλύτερη - πιο ασφαλή Ελλάδα. Και επιτέλους σκέφτηκα, ίσως ήταν η ώρα για όσους εγκληματούν - σφυρίζοντας αδιάφορα - στις πλάτες μας να πάρουν αυτό που τους αξίζει. Οι σκέψεις αυτές δεν ήταν φυσικά προς προσωπική μου τέρψη, αλλά για να αποδοθεί ο ελάχιστος φόρος τιμής στις οικογένειες οι οποίες ακόμη θρηνούν.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη μέχρι και σήμερα, με τους ίδιους τους συμπολίτες μας να επιβεβαιώνουν περίτρανα πως η τωρινή πολιτική σκηνή αξίζει στον τόπο μας. Τι πραγματικά συνέβη στο μεσοδιάστημα;

Με πολύ λίγα λόγια, διότι όλα τα γεγονότα έχουν χιλιογραφτεί και χιλιοειπωθεί. Οι υπαίτιοι από τη κεφαλήν, απέδωσαν και συνεχίζουν να αποδίδουν ευθύνες στους αναλώσιμους υπαλλήλους της ΤΡΕΝΟΣΕ, μερικούς εκ των οποίων οι ίδιοι διόρισαν, ενώ οι κατηγορίες έφτασαν μέχρι και Ιταλία μεριά για τα σαθρά τρένα - μηχανισμούς τα οποία οι ίδιοι αγόρασαν. 

Φυσικά εκμεταλλεύτηκαν την ηλίθια βουλευτική ασυλία τους, δείχνοντας από μόνοι τους την ενοχή τους και αφού το κεντρικό πρόσωπο Κώστας Καραμανλής παραιτήθηκε από την υπουργική του θέση για να ανακουφιστεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, κατέβηκε μετά από λίγους μήνες ξανά ως υποψήφιος. Και φυσικά ως κωλολαός που είμαστε, οι συντοπίτες του στις Σέρρες του χάρισαν 18 χιλιάδες ψήφους, για να συνεχίσει να τους εξυπηρετεί με ρουσφέτια, επιδεικνύοντας ύβρη προς το πρόσωπο των οικογενειών των αδικοχαμένων θυμάτων.

Ξανά λοιπόν στην βουλή ο άνθρωπος ο οποίος έκλεισε μάτια και αυτιά πριν το δυστύχημα, όταν έφταναν στα χέρια του επίσημες καταγγελίες και εκκλήσεις για επιτακτική ανάγκη αλλαγών στο ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο. Ξανά στη θέση του... για να συνεχίσει μέχρι και σήμερα στην εξεταστική επι(ν)τροπή να κουνά το δάχτυλο, να υψώνει τον τόνο στους γονείς των δολοφονημένων, λειτουργώντας κάπου ανάμεσα σε πανικό και τύψεις.

Σε αυτή την γελοία διαδικασία, που έπρεπε να γίνει κατά τα φαινόμενα για διαδικαστικούς λόγους και βαφτίστηκε επιτροπή. Εκεί όπου "αναζητάται" η απόδοση πολιτικών ευθυνών, αλλά με τρόπο τέτοιο που εξελίσσεται ως διαδικασία για να γλιτώσουν οι πραγματικοί υπαίτιοι. 

Και όσοι μείνανε ακόμη να νιώθουμε, συνεχίζουμε να κοχλάζουμε. Η οργή έναν χρόνο μετά είναι ακόμη πιο μεγάλη και θέλω να ελπίζω πως δεν θα μετριαστεί μέχρι να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη. Άπαντες σήμερα (28/02) πρέπει να τελέσουμε το ελάχιστο καθήκον μας και να παραβρεθούμε στους δρόμους και τις πλατείες, δίνοντας ουσία στη πανελλαδική απεργία και διαδηλώνοντας για τα ιδανικά μας. Καμία ανοχή στο ατιμώρητο έγκλημα που πάει να ολοκληρωθεί...