Να μην την βάψουμε ροζ, να την βάψουμε με αίμα (Γυναικοκτονίες)

Ποδαρικό με (ακόμη μία) γυναικοκτονία έκανε το 2024 και η στάση όσων διατηρούν τα "σκήπτρα" των τυχών του κράτους προκαλεί αηδία...

Ξεκινώντας να γράφω το παρόν blog, αντιλήφθηκα πως ο αυτόματος ορθογραφικός έλεγχος μου "κοκκινίζει" την λέξη γυναικοκτονία, σα να έχω κάνει κάποιο ορθογραφικό. Με έναν γρήγορο έλεγχο επιβεβαιώθηκα πως δεν έχω κάνει λάθος, αλλά ότι ο όρος αυτός δεν υφίσταται επίσημα, γεγονός που από μόνο του καταδεικνύει το πρόβλημα και το περιεχόμενο του σημερινού (11/01) κειμένου.

Που λέτε μία 41χρονη εγκυμονούσα μανούλα δολοφονήθηκε από το κτήνος το οποίο είχε για σύντροφο, με τρόπο αποτρόπαιο που φέρει στο μυαλό εικόνες σαδιστικού σεναρίου. Εντοπίστηκε "πεταμένη" στην μέση του πουθενά, μέσα σε ένα μπαούλο στα περίχωρα της Χαλκιδικής... Όλα αυτά λίγες μέρες μετά το περιστατικό με την εκλιπούσα ηλικιωμένη γυναίκα, την οποία ο σύζυγος της πυροβόλησε στο κεφάλι με κυνηγετικό όπλο. Ο αποτροπιασμός που προκαλούν τα παραπάνω συμβάντα μιλούν από μόνα τους.

Σε πρώτη φάση πρέπει να σταματήσουμε ως κοινωνία να βρίσκουμε άλλοθι για τους στυγνούς εγκληματίες που διαπράττουν τα εγκλήματα. Έλεος πια με τις αστείες υπερασπιστικές γραμμές του στυλ "δεν γνωρίζουμε τι γινόταν στο σπίτι", του ότι "ευθύνονται οι καταχρήσεις", τα "ψυχολογικά προβλήματα" ή ακόμη χειρότερα "οι καραντίνες που επηρέασαν τον κόσμο". Επρόκειτο για απεχθή εγκλήματα... με αυτή την λογική θα έπρεπε να δικαιολογούταν και οι παιδόφιλοι για τα όσα αισχρά διέπραξαν και επρόκειτο να διαπράξουν.

Από εκεί και έπειτα, ιδιαίτερα από την στιγμή που το πρόβλημα στην χώρα μας είναι πλέον δεδομένο, με τα περιστατικά να πληθαίνουν την τελευταία πενταετία, πρέπει επιτέλους η πολιτεία να αντιμετωπίσει το ζήτημα με την δέουσα σοβαρότητα. Εκτός αν αδιαφορεί... ή ακόμη χειρότερα δεν θέλει, όπως αποδεικνύουν τα λεγόμενα και οι πράξεις.

Ελεεινή η αντίδραση του υπουργού Εξωτερικών, Γεραπετρίτη, αναφορικά με το πολύ "δυνατό" έργο της Γεωργίας Λαλέ το οποίο παρουσιάστηκε στην έκθεση του προξενείου στη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για την ροζ ελληνική σημαία, η οποία είχε ως τίτλο το "Neighbourhood Guilt" (Ενοχή της γειτονιάς), φτιαγμένη με σεντόνια που έδωσαν συμπατριώτισσες μας στην καλλιτέχνιδα. Ο εν λόγω πολιτικός της ΝΔ λοιπόν, ζήτησε την απόσυρση του έργου...

Αποκορύφωμα δε, η πεισματική άρνηση της κυβέρνησης αναφορικά με την θεσμική αναγνώριση του όρου "γυναικοκτονία", γεγονός που είχε εκφραστεί από τον πρωθυπουργό το 2022 και επανήλθε στο προσκήνιο ξανά στις 29 Δεκεμβρίου με τον υπουργό Δικαιοσύνης, Φλωρίδη να αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το υπουργείο Δικαιοσύνης και η κυβέρνηση αντιμετωπίζουν με την απαιτούμενη σοβαρότητα και την απαραίτητη ευαισθησία, χωρίς οποιουδήποτε είδους εξαίρεση ή διαχωρισμό (φύλου, φυλής, θρησκεύματος, σεξουαλικού προσανατολισμού κτλ), τα διαφορετικού επιπέδου και έντασης φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, είτε αυτά δημοσιοποιούνται είτε όχι».

Τα γεγονότα προφανώς προλαβαίνουν κάθε μία υποκριτική τοποθέτηση, καθώς η κρατική μέριμνα όχι μόνο δεν έχει σταθεί αρωγός στην εξάλειψη των περιστατικών, αλλά με την στάση της έχει δημιουργήσει έφορο έδαφος για αύξηση των εγκλημάτων. 

Ακόμη μία γυναίκα δολοφονήθηκε λοιπόν, αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει σε τελική ανάλυση είναι το χρώμα με το οποίο θα βαφτεί η σημαία. Το κρίμα στο λαιμό σας, αλλά και στον δικό μας, αφού επιλέγουμε να πορευόμαστε με αυτά τα πρόσωπα, σε αυτή την κοινωνία. Να μην την βάψουμε ροζ, δεν υπάρχει χώρος... αφού κάθε μέρα την βάφουμε με αίμα.